niedokończone zapisy z wnętrza  

mógłbym powiedzieć że nie mam czasu  

a dni powszednich jest siła większa   

to bym przemilczał życie w dwójnasób 

pourywane uśmiechem chmury 

ciepło rozprasza krzyk w szeptu echo 

w słowa zbyt wolne wpadają bzdury 

sedno umyka pustym oddechom 

zamiast utrwalać napełniam płuca 

życie jak nałóg we krwi się burzy 

tyle w nim mocy słowa w sen wrzuca 

przyjdzie czas papier treścią odkurzy 

2016.06.08