tułacz

za węzłami wystrzępiony

gdzie sklepienie

jak splątany trakt donikąd

wypełnia nostalgią

pokrótce tak

na wyciągnięcie w powiekach

także strzechy i moczary

zewsząd zadyszane

gdzie wiatr szczęsny

zdaje się posępnie `niemieć

sponad wydumania lotne

zgwizdane znienacka

po świt silnie przetrącony

kaskadą z dna

niezwykle jasną helisą

sromotnych miraży

~

skądinąd aż po cień

włóczy koleje dni

przenikły po zawsze

(...) na zawsze `sam