Po co, na co, komu to wszystko?

Szukałem odpowiedzi, byłem blisko

A Tyś mnie znów w otchłań rzuciła

Nadzieje rozwiane, płytka mogiła

Ty, co gasisz wszystek pragnienia

Schorowanym niesiesz moc ukojenia

Odziewasz w suknie purpurowe

Wieczne stawiasz pomniki marmurowe

Aby dostąpić do Twej cnoty

Wżdy gotów uiścić srogie kwoty

Lecz Tobie złoto po próżnicy

Majętny czy żebrak, rzecz bez różnicy

Bo gdym już widział Twoje progi

Znów kłody rzucasz pod strudzone nogi

I z ostatnich stopni strącony

Spadłem pokonany, upokorzony

Ilem lat próbował, nie zliczę

Dotrzeć przed Twe święte oblicze

Choć wnet mi się to wszystko śniło

To po co, na co, dlaczego to było?

By zostać z marnym prochem w dłoni

Otrzeć całunem łzę ze starej skroni

Zrozumieć, że nic nie rozumiem

Zakląć i pojąć, że pojąć nie umiem?

Gdyby mi kto prawdę powiedział

Wtedy gdym jeszcze nic a nic nie wiedział

To czego teraz jestem pewien

Nie przyszedłbym tutaj – zostałbym w niebie