Czerń przecież – 

końcówka ostrza zaślepiona, zadziwiona, 

rozpromieniona przez niewidzialną pięść księżyca. 

Cóż – tylko księżyc – 

jego nocna łąka i jej widzialność. 

( Jej sensu istnienia nie odkryje żadna krowa 

i jej uboczny produkt mleka 

o odpowiedniej zawartości tłuszczu i datą produkcji 

podaną na spodzie opakowania ). 

Mleko, krowa i czerń nobilitują łąkę, 

choć niewidzialną. 

Wzlatuje ku sztucznemu światłu, 

pozornie świecącemu światłem własnym, 

a jego czerń rozrywa mnie skutecznie, 

nawet na zatłuszczone dwa serca. 

Zrywa słońce i chłodno przerasta 

białe lobby pustelników, 

bo tylko pustelnikom i poetom 

miliony razy wykorzystany motyw - - 

czerń odbita aż do obrzydzenia 

w przereklamowanych łzach.