Jak giezło z siebie zdjąć

surowy jantar i za horyzont

odrzucić kiedy ciało twe żwirem krwawi

przemielonym na piasek a ty

tulisz mnie słońca uściskiem miażdżącym

Wyczesać z włosów pasemka zieleni

morszczynu pęcherzykowatego - pozaplatać

jasne warkocze w gretkę na zawsze już

zapomniawszy o rodzinnym domu - na

przykład w trójzębnym królestwie Neptuna

Rozpachnieć się tęsknotą dali falujących -

nostalgiczną bryzą i bursztynu wonnością

arabską. Gorzką solą szafirem ukwiału

choć ten niczym przecież nie pachnie

tyle że świeżością sosen i złocistych żarnowców

Milczenia twego słuchać

uchem ciszy absolutnej

mojej muszli potężniejącej sztormem

By drzewa koralem powoli - powoli

ponad poziom morza wyrastać tą

wydmą miłości naszej pełni ubywającej