nie mam czasu gdy milczenie trochę dłuższe

jak cienie które nie wracają do domów

myślę o drogach jak dzikie wino

kurzu na ustach

lustrach wody gdy niepotrzebna pamięć

wraca pąkami chryzantem

cisza gdy udaje że jej nie ma

jak bezdomny z wyboru

kieszenie pełne słońca oczy z szelestu

woda przesącza sie przez skórę

jak krew co wciąż się zmienia

w cierpkie wino które zapomniało o prawdzie