chwytając niespiesznie dzień

zaciągasz się powietrzem głęboko, aż po palce.

w tym mieście, gdzie po ulicach spacerują jaki,

a w oknach suszy się świńskie mięso,

od ludzi paruje szczęście.

wznoszą się nad poziom morza,

by w małych jaskiniach poskramiać złe moce,

budzić ze snu dobrą energię.

pamiętaj, nie możesz pokazać  im pleców

i oczu smutnych jak zgasłe latarnie.

przybędę do ciebie

niebiańskim traktem stu tysięcy zakrętów

w imię słońca i syna.