meandrujemy wzdłuż wybrzeża, wtapiając się w zbocza.

krajobrazy spływają ze wzgórz kaskadami

białych domków, zanurzonych w zieleni

tęczówek. niekończący się błękit pochłania spojrzenia,

długie jak fale. hotele stroją się w gwiazdki

i all inclusive dla nałogowo głodnych.

a my nie mamy nic oprócz wina, które trzyma poziom.

znowu tracimy pion i drobne. unikamy kątów prostych,

bawiąc się na okrągło.

dzisiaj jesteśmy tutaj, jutro tam.  

dzikie jedwabniki przędą chwile.

śmiejemy się głośno i jeszcze głośniej kłócimy,

by za każdym razem wracać do siebie zza chmur

i krwią malować usta.