Znów Pan Fryderyk 

tęsknotą (przypuszczalnie) rozkojarzony 

nie wie czy dalej radować się ma 

Rajem w którym wierzba sentymentalna 

nad rzeczką (niekoniecznie) Utratą nachylona 

Lecz nie. On przecież powtarza 

niby zaśpiew w pozaziemskie echo 

przechodzące - wiersze. Na muzykę 

je tłumaczy. Podmienia strofy w etiudy 

moje. Palcówki własne i (nie)własne 

Te rulady przestrzenne 

na zimne złoto przetworzone 

z mgielnie wrześniowym 

rozżaleniem się przed sobą 

i z zielonkawo niebieskim 

tłem skradzionych dni 

pogody szklanej 

zawsze kiedy jesień 

wonią przewiana 

wchodzi w świetlną to 

gdy fiolet swój 

spłukała złotem 

pod pięciolinii strumieniem 

bieżącej wody