zapłukała nagle jesień 

w okno moich skromnych wierszy 

melancholię w dłoniach niesie 

nieuchwytny trzepot rzęsy 

myśli jakieś rozbiegane 

złapać piórem ich nie sposób 

choć śle oczka im atrament 

wolą pociąg do chaosu 

bielą kartki rozkoszują 

gdy deszcz rzewną gra melodię 

a za oknem szaro buro 

życie kreśli swe parodie 

wiersza dzisiaj więc nie będzie 

znaczonego uczuciami 

z dębów lecą już żołędzie 

wiatr się ziemi tylko żali

foto. net