Wierzysz w Boga, Izacki?- Jacek Bronikowski herbu własnego siedział oparty o gruszę. Pił podłą gorzałkę mieszaną z winem, bo akuratnie miał taką fantazję. 

- I tak i nie- Izacki kroił słonine tatarskim kindżałem. Sypał na nia pieprz. Drobno zmielony. Bo tak lubił jadać. 

Siedzieli obok drogi do zamku Krzyżtopór. Za krzakami malin. Tak, że ludzie nadjeżdżający od zamku nie mogli łatwo ich zauważyć. A była to pani Halszka Ochojska. Z córką, Anną Ochojską. Obie wysokie, kształtne, z oczami niczym leniwe nimfy. Nieco płaskie, lecz sprężystej budowy ciała. Jechały tak, delikatnie podskakując w siodłach. W eskorcie dwóch znudzonych zamkowych. O wyglądzie kiepów, co na widok nagich pań Ochojskich zaczęli by sie modlić, a moze nawet uciekac. 

Jacek Bronikowski poczuł żar. Zakręciło mu się w głowie. Obie panie przejechały obok nich zupełnie obojętne. Jak by byli jednymi z kilku kamieni, rozrzuconych między malinami. 

- Obie cudowne....- Bronikowski wstał, jednym haustem dopił podłą gorzałkę mieszaną z winem- Obie bym rżnął, Izacki! Na samym środku Świętej Ziemi, polane święconą wodą i odymione saraceńskimi kadzidłami.Obie! Haaa....Jak tu w Boga nie wierzyć, skoro w sercu go masz!!! 

Wyciągnał się w tył, rozłożył ręce, patrzył w niebo. 

- Waści bóg w piekle jest....- mruknął Izacki. 

Bronikowski stał, odprowadzał je wzrokiem. Za pagórem skręciły w lewo, na strone kosciółka. 

- Rozmodlone krowy....Tfu!- Jacek Bronikowski herbu własnego plunał nagle z pogarda- Izacki, do karczmy durny Żydzie! A karczma żywa Rzym się nazywa! 

W karczmie Bronikowski powywracał stoły, uderzył karczmarza. Potem dorwał podstarzała kucharkę, z którą niegdyś miewali afekty. Na sianie poddasza myslał, że jest polana święconą woda i odymiona saraceńskimi kadzidłami.