Tytuł od razu skojarzył mi się ze słynną vilanellą. Ciekawe podejście do tematu. Jak na razie cały zbiór zapowiada się interesująco.

Tytuły cyklu, utworu i cała reszta wiersza, pisane małymi literami ciurkiem, bez podziału na strofy i bez interpunkcji - to celowy zabieg formalny, który liryczne "ja" sprowadza do rozmiarów małego bezradnego żuczka i tej "mdłej muszki"

jestem pisklęciem nielota
drepcę za cieniem i przed cieniem drepcę
(patrz pierwsze wersy - cytat z pamięci)

Kiedy jest się nikim, i niczego prócz tego księżyca pod mostem się nie ma, sztuka tracenia (patrz tytuł) przestaje być w ogóle jakąkolwiek sztuką