Słucham i patrzę, i jest trochę tego słuchania i patrzenia. Dla wielu pewnie nawet święto literatury, a przynajmniej coś podniosłego/uroczystego (co nie znaczy, że tak miało/ma nie być). A moja pierwsza refleksja, jest taka, że jakże to wszystko rzeczowe, jakże ta uroczystość poważna (i nikt nie powiedział, że tak ma/miało nie być). No i jak zawsze i wszędzie (albo mi się tylko tak wydaje) jedni pokazują/prezentują się więcej, a drudzy mniej, jedni lepiej, drudzy gorzej, co nie znaczy, że nie wszyscy dobrze (czyli ciekawie i z zainteresowaniem). Czego mi więc tam brakowało, a czegoż to więcej, jeśli nie uśmiechu, nie luzu. I pewnie tak następnym razem będzie (oczywiście niczego nie uwłaczając świętości/uroczystości literatury). Ale pozazdrościć wszystkim tam już teraz mogę zwykłej ludzkiej uprzejmości, zwyklej grzeczności (co się może nawet ocierać, a może i powinno o głupią przyzwoitość i naiwność).