Dziękuję za świeżą metaforykę.

Przedostatni wers zgubił jedną sylabę. Nieśmiało proponuję wstawić w tę lukę zaimek dzierżawczy "swej" - co dałoby obraz:

/mowa o wierszyku/
"ktoś go zostawił
i nie dopisał
a bez swej puenty
nie umie skonać"

Nie zgadzam się z emilią:)z całym szaucunkiem, ponieważ bez swą brzmi lepiej, krócej, bo chyba tak ma ten wiersz brzmieć Drżenie liści przypomina nam o przemijaniu, wietrze, i tym, że liść nieuchronnie nie utrzyma się na drzewie.

Anettula ma rację :)

:)))

To klasyczny pięciozgłoskowiec, oparty na sztywnej klasycznej formie (wystarczy przeliczyć sylaby w każdym wersie). Jedna mała luka w przedostatniej "linijce" zaburza i ten piękny falujący rytm, i ten wizualno-słyszalny obraz całości.

Jednak się nie zgodzę, to słowo zaburza stylistykę, a dodam, że lepiej może brzmiałoby kamienne kwiaty-jak róża pustyni. Bo drewniane to ociosane, jakieś nieprawdziwe.

Jednak wszędzie jest 5 głosek, bo przedostatni, sporny wers, ma również 5 głosek: a/bez/pu/en/ty i wszystko pasuje. W propzycji Emili, ma 6 głosek.
Drewniane kwiaty miały symbolizować zmumifikowane, doniczkowe rośliny, które opuszczone... zdrewniały, przywołując wspomnienia z czasów swojej kwitnącej świetności.
Dziękuję wszystkim bardzo za odwiedziny i komentarze.
STvK

Sorry, miało być Emilii. :)

Wystawiałam JEDYNE MOŻLIWE maksymalne oceny, ale chochlik drukarski zrobił inaczej.

Puenta - to wyraz DWUSYLABOWY pochodzenia obcego, wymawiany po naszemu płę/ta. Jego obraz graficzny z trzema samogłoskami nie ma tu nic do rzeczy.

Jednak nie w konstrukcji wiersza, a w przekazie jego najjaśniejsze splendory. Kiedy kwitną kamienie (patrz nagłówek utworu), świat robi się przeraźliwie pusty, bo nie ma w nim ciebie.

To piękny, głęboko prawdziwy wiersz o tęsknocie