wyszły chmury na spacer

po wieczornym niebie

lecz wiatr ich porozpędzał

aż wpadły na siebie

nie mogły się pozbierać

pozbijać w obłoki

rozwichrzone i słabe

popłynęły w mroki

cienie drzew i szumy zbóż

szukały ich wszędzie

posyłając z ust do ust

niebiańskie zaklęcia

płyń obłoku po niebie

płyń spokojnie lekko

ziemia trwa nie przeminie

choćby niebo pękło

ziemia cię ukołysze

do nocy przytuli

i zaśpiewa cichutko

kołysankę kuli

bo choć jesteś wysoko

niedostępny z ziemi

ona śle swym obłokom

pocałunek cieni