Zwinę się przy tobie w kłębek myśli. Chcesz?

Ale musisz otworzyć oczy. Zobaczysz jak potrafię udać,

że nie wiem o czym myślisz. Ty też to umiesz?

Zatem pokłamiemy sobie troszkę. Lubisz czasami okałamać

samą siebie?

Powiedz mi, co lubisz w sobie najbardziej?

Mnie? Widzisz - nie umiesz kłamać. Nie zamykaj oczu, proszę.

A umiesz płakać na zawołanie? Szkoda.

Może powinienem odwiedzić wszystkie twoje bezludne miejsca?

Oczami wejdę milczącym wierszem i spłynę w ciebie,

jak łza po policzku.

Jestem czas. Jak sprężyna wyrwana z zegara.

Czekam na ciebie czasem, który zatrzymałem przypadkiem.

I czasem cię kocham.

Dużą wskazówką, jak małą łyżeczką,

Wydłubałem oczy kukułce i zaniemówiła.

Nie tykam nawet w tle. Nie tykam niczego, a klucz od sprężyny,

noszę na szyi, na sznurku. Czas skończyć z gubieniem kluczy.

Zachowujesz się, jakbyś czekała na dekoratora.

Zrysowana, jak lodowisko łyżwą. Pocięta niszczarką

przedawniona data ważności. Wylądujesz w ogólnym koszu.

Jak okazja za pół ceny.

Jestem sekundą twojego wahania. Upadła na stół

kroplą wiersza i stała się piętką chleba.

Codziennym znakiem krzyża po drugiej stronie bochenka.

Pospiesz się. Kukułka po omacku liczy godziny.

Za chwilę może nas tu nie być.

Płaczesz?

Zostawię ci klucz. Bez sznurka. Czasem można się zapętlić.

Dlatego rzadko go zatrzymuję.

Siebie natomiast - codziennie.