gdybym życie położył na stole,

jak rosół z kurczaka i pręgi,

to wtedy mógłbym popieprzyć

w kolorze spalonej cebulki

i maggi popryskać do woli.

mięso odgryźć do kości

i wyssać szpik z nogi,

a potem wbić w pręgę zęby

i chrzanem włókna przełożyć.

makaron wprowadzać z impetem

z siekaną drobno pietruszką

i pryskać po rzęsach oczkami

.smakując wciąż pomalutku.

a potem talerz wylizać na poler

i obiad pożegnać odbitką.

Ale niestety nie mogę,

bo zanim wstanę od stołu,

umrze kilkoro dzieci.

w kraju, w którym nawet bajka

potrafi umrzeć z głodu.