zaczęło się od blasku słońca -

promienie kładły na fasadę

światło - biel grała bez załamań

a chmury ostrzegały - falą

przeciągającą się leniwie -

ich cienie darły aurę chciwie

i coś mściwego się czaiło -

niczym złowróżbny sen - na miłość

w antraktach siąpił deszcz, sechł chodnik

snuło się życie oślepione

tą fluoryzującą bielą

i happeningiem nad kościołem

(stał rozłożysty, niewzruszony,

zimny jak kamień). nie zapomnę

gdy zmierzch zażegnał blask przedwiośnia -

niebo w płomieniach, strach do kości

że moje niebo jak pochodnię

na moich oczach! (...) trawi ogień

żywioł trwał chwilę. za widnokrąg

tlące się smugi pospadały

wkrąg spopielina po pożodze

nieba nie dało się ocalić