VIII

Bobkowski był ponurym starcem,

Jak księżyc lśniąc łysiną.

Od młodu z gminy skarbcem

Zrośnięty jak ten dąb z kaliną,

W mętach odmętów kasy

Na blaski złota tylko łasy,

Dlatego popadł w hazard-pech

(i był to jeden jego grzech).

Kochał na lewo i na prawo

W zimowy wieczór w karty grać,

Obalić kufle cztery *na trzy!*,

Asikiem bić z fantazji sławą

I talii marnej często pomagać

Fokusem, gdy gracz nie patrzy.