Nie szuka argumentów.

Ufnie wspiera głowę

o wiedzę, że po deszczu

nie minie kałuży.

O dziury w parasolu, połamane druty,

o kręgi rozpostarte na płaszczyźnie wody,

gdy kropla strącona z liścia spadnie

i jak kamień...

Uparta niczym osioł – nie posłucha mędrców.

Uczonym się sprzeciwi, pobłażliwie spojrzy.

Żyć będzie wbrew logice - na przekór, na kredyt,

gdy jej siostrę – Nadzieję -

poniosą, by pogrzebać.

Ona nadal będzie.

Wiara jest nieprzekupna – nie wchodzi w układy.

Nielekko się jej oprzeć - upartej oślicy.

I straszno, kiedy nagle coś lub ktoś ją złamie

jak druty parasola.

I nie wiesz, czy wróci.