czarna wstrzemięźliwość: tej zimy odmawiam sobie  

nawet narzekania. co to da?  

język tylko zdrewnieje 

w najlepszym razie - będzie jak gwóźdź 

papiak, za krótki, by przybić coś sensownego 

czasami krzyczę wspak, bezgłośnie 

schodzą się, z lekkim ociąganiem 

lekko zwietrzałe elegantki 

z przewieszonymi przez kark zasuszonymi lisami 

ich mężowie i konkubenci, niewiele wyraźniejsi 

jakby niedostrojeni 

zdeformowani przez zakłócenia 

(ostatnio coraz częściej  - zamieć!) 

używamy mowy perforowanej 

(cisza przekłuta posrebrzaną szpilką) 

co trzeba? nudzisz się? - nie pada ani razu 

i śmieję się w duchu z tej całej beznadziei 

gry oni wpełzają za szafę, pod kaloryfery 

kaleczą się. aż do zupełnego zaniku. 

mam przesłodzony kisiel, pół kilo kaszanki 

kuleczki nesquik i butelkę mleka 

horrorek do obejrzenia 

mała sielanka, co nie?  

- pytam ostatnie z widziadeł 

kiwa spustynniałą głową