...Skoro nie jesteś gotowy na niewiadomą — istniejesz.
W jakim sensie istniejesz — zależy o Ciebie. ;)

Jedną ze ścieżek w ogrodzie filozofii, wydeptał paradoks.
Dziękuję za komentarz.

Nad borem grom co rozjaśnia, prześwietla to kim naprawdę jesteśmy. A my sami dążymy do tego, aby nasz czas ktoś zaklął w bursztyn, żeby choć coś po nas, jakaś odrobina zostało.

Agnieszkanowak-w punkt !
Dziękuję.

Widzisz, mam pewien las naprzeciw domu i mam bursztyn przy komputerze. Niezmiennie te dwie rzeczy towarzyszą mi przez cały dzień. Może dlatego w punkt ;)
Dziękuję i ja ;)

To człowiek wyznacza swoje poprzeczki, swój pułap - i granice swego ja. Jaka pracowita pszczoła w nas - takie nasze miodobranie

nad borem ciemnym
niebo rozjaśnia
grom złoty

a więc w tych mrokach zagubienia są jakieś na niebie i ziemi jasne, widoczne dla nas drogowskazy!

kolebię się
dziękując drzewom
za czas miniony
ciągle żywy
w bursztynie

bo przecież tylko ta czytelna przeszłość jest dla następnych pokoleń przetartą ścieżką. Na co ci jakieś z samym sobą karkołomne ekstrawaganckie eksperymenty! Ora et labora! La-bo-ra!