Radosna wnuczka

— Babciu, babciu, a to co?

A ten pan... to jest kto? —

Pyta wnuczka babcię wkoło,

Podskakując wciąż wesoło.

— Dlaczego ptak fruwa a nie lata?

Po co psu na sierści łata?

Dlaczego sąsiadka ma zły humor?

Po co śmieciara robi rumor?

Pytań setki w ciągu dnia

Zadaje istotka ta malunia...

Wszystko ją interesuje,

Na wszystko palcem wskazuje.

!!!

W jej główce pytania krążą i nocą,

Bo pytać zaczyna ze zdwojoną mocą,

Kiedy się tylko rano obudzi…

Zadawanie pytań ją nie nudzi.

— Dlaczego prąd schował się w gniazdku?

Gdzie się chowają gwiazdki o brzasku?

Gdzie idą żołnierze gdy maszerują?

Czemu kwiatki rosną i nie chorują?

— A po co ludziom komputery?

Czemu niektórzy lubią rowery?

Co robi ten, co jest politykiem?

Czemu ktoś gada innym językiem?

— A czemu to świat jest taki duży?

Czemu ciekawa podróż się nie dłuży?

Kiedy jakaś gwiazdka spadnie z nieba?

Czumu do szczęścia jej potrzeba?

—  Babciu, jestem mądra, czy przemądrzała?

???

Babcia się zaśmiała i odpowiedziała:

— Mądra jesteś, wnuczko moja,

Bo cię prowadzi ciekawość twoja.

Pytaj o wszystko, co tylko chcesz.

I wiedzę o życiu garściami bierz.

Naucz się co słowo „szczęście” znaczy,

A w życiu nie zaznasz żadnej rozpaczy.

Tak wnuczka siebie wtedy widziała i autoportret swój wykonała.

Dzisiaj ma 16 lat — już inaczej widzi świat.

Wnuczki już tak mają, że babcine serce zawłaszczają.