na ciemnej linii

horyzontu

między grzechem

a kodeksem karnym

dwa wzgórza

rozedrgane

gorącym powietrzem

w woalce z chmur

dłonie kręcą kółka

jak ta jedna jedyna

co wiosny nie czyni

męska stałość

jak puch z mleczu

huśta się na warkoczu