Wszystkie w Polsce męskie parasole są żałobne (patrz tytuł), a dzwon Zygmunt, pociągany przez mężczyzn za sznury, bije wyłącznie jak nie na trwogę - to na trwogę.

Męskie umiłowanie szabelki, wojennej chwały, wojennego Ojczyzny patosu losu roześmianym kobietom i radosnym niewinnym dzieciaczkom niesie to - co niesie, zaś nasz Zygmunt od pół tysiąca lat dzwoni i dzwoni sobie a muzom

trzymając się wspomnień
wdycham płacze i krzyki

(vide ostatnie wersy)

Nasz waleczny chrobry naród od 5 stuleci żyje po obu stronach Atlantyku kołysany spiżem naszego Zygmunta

Jak się skutecznie uwolnić od niechcianej, nikomu niepotrzebnej nie do udźwignięcia schedy?

Wystrzelić siebie na Marsa?

"Zbyt silny jest w nas dotąd ten kompleks polski i zbyt obciążeni jesteśmy tradycją. Jedni nieomal boją się słowa ,,ojczyzna”, jakby ono cofało ich o 30 lat rozwoju. Innych wprowadza natychmiast na tory obowiązujących w naszej literaturze szablonów."
Witold Gombrowicz

Emilia dziękuję za komentarz.

Ojczyzna, która jest tylko jednym wielkim masowym grobem (jak pisał Poeta), piaskiem Mazowsza i wiecznym rozliczaniem przeszłości, grą o trupów kości - to dla rodzimego unijnego pokolenia nie Matka, a upiorny straszak i zmora.

Może na antypodach, w Kanadzie i w Australii (które kojarzą się Polakom nie z krwią i blizną, a z El Dorado), nasi waleczni Młodzi wreszcie znajdą swoje miejsce na Ziemi.

Wielki Gombrowicz dlatego wybrał Argentynę