w mieście którego nie było

nikt nie rozpoznał jeszcze zasad

nie rozszerzył praw

nie potrzebował sprzątaczy

taksówkarzy czy wróżbitów

na razie było tylko nocą czymś różowym

gdy łuna światła przebijała się przez ciemność

czasem zjeżało sierść bardziej ludziom niż kotom

i piszczało hamulcami pociągów

na chwilę zatrzymujących się przed prowizorycznym wjazdem

bez bram wrót ogrodzeń

na niepodobieństwo starożytnych Teb

bez ludzi wygnanych z Niniwy w góry

jak u proroka Nahuma

tylko jeden skazaniec stał przed gilotyną wieżowca

zawieszoną pod niebem

i czekał na swoją kolej

miasto nie słyszało go i nie widziało

obojczykiem mostu zaczepiało spojrzenia

innych przybyszów

pytających o drogę

miasto które się staje

porusza swym mrowiem

w przestrzeń wydycha powietrze

czy to już życie

ludzi kłębiących się w tramwajach

i w pociągach

wylewających się falą tsunami z metra

zbierających pewność i niepewność jutra

nie wiem

piszę te słowa na moście