Orędzie

Kie­dy podążałem do Ziemi Świętej    

Przez kraje, granice, morskie wybrzeża   

I raz stanąłem obok ściany płaczu,

Słyszałem „Urbi et Orbi” papieża.

I ujrzałem tłum zatrzymany przez mur,

Szukający drogi wyjścia z potrzasku.

Pobiegłem po światełko betlejemskie

Na wzniecenie w kaganku światła brzasku

Taki ła­ska­wy, że mur nie był murem,

Dukt kręty nie był kręty, ani ślepy.   

Obdarowany niebywałym dobrem,

Poniosłem ten dar w braterskie potrzeby.

Ujrzałem Papieża w białym ornacie,   

Jak wetknął orędzie w szczelinę muru

I światło pognało mroki matackie,  

wskazując Ziemię Obiecaną w żłóbku.