Ciepła poświata promieni w ogrodzie, rozkwita nieustannie.

W oczku wodnym czas nie płynie.

Pod błękitnym sklepieniem,

jabłonie i czereśnie oczekiwaniem malują korony.

Wiatr unosi pszczoły w kolorze pyłku i miodu.

Barwne krople niczym ćmy stukają o krawędzie brzasku.

Lecących gęsi szybowanie tworzy klucz wiolinowy.

Nasiona dźwięku pieszczą kwiaty brzmieniem nadchodzących chwil.

Skowronek o poranku zdejmuje ze skrzydeł krwawe ciernie.

Frunie wysoko przeistoczony w kierunku swojej pieśni.

Bielą się w kłosach początki chleba.

Czas znowu płynie.

Poza horyzont pojmowania.

Róże kolcami nie zdołały go zatrzymać.

Źródło tajemnic oddało cząstkę ziemi.

By z dwóch części ogrodu przeminęła jedna.