zamglone światła

ku niebu

krzyk zamarł w kajdanach ciszy

w powstałej przerwie

muzyka

budzi cichą poczwarkę

wierzy że ktoś chce usłyszeć

błękit sklepienia

horyzont

maluje podniebne sploty

tworzących się skrzydeł

ślady

tęsknot dawno zdeptanych

zespala swym lotem motyl

kielichy z wiatru

wirują

samotnych klatek diamenty

kwiaty płatkami jednoczą

świetliki

chwil czasem zrodzonych

obrazem w kryształ zaklętym