Dar Słońca

Słońce wstając każdego dnia

Pragnie uczesać włosy świata

Na policzkach rozlać uśmiech

A jasny promień ludzkość zbrata

Choć nie potrafi zrozumieć

Skąd obfitość skrywanej złości

Rozlewa się w zaułkach

Tworząc egipskie zawiłości

Słońce musi obejść okrąg

By świat pogrążony w ciemności

Znowu przytulić, popieścić

Uczesać wąsy przydać maści

Wskrzeszając nowe widoki

Pozwolić na nowo odnaleźć

Prawo rządzące sensem życia

I ożywczy nurt w istnienie wpleść

W świecie jest ścieżka znajoma

Wydeptana przez znanych mędrców

I snuta gwiazdą przewodnią

Jakże przyjazna dla współtwórców

Kto chce mieć krople kojące

Niechaj rozjaśnij swoje lica

Idzie w Słońce jaśniejące

Na spełnienie etosu życia