podróżowanie w zimie. chipsy, szron, dworce,

puchowe kurtki, muzyka podszyta watoliną.

zimno, a więc krajobraz się rozszerza. mróz jest

panoramiczny, a każda przestrzeń — nieprzyjazna

(łamane na: skrajnie wroga).

chowam głowę w ramionach. pod pachą.

myślę intensywne. wyrabiam w sobie wiosnę.

jest więcej niż cudownie

gdy skrywam się pod kamieniem, albo

zasypiam po zwierzęcemu, zwinięty w kłębek

(nie da się opisać towarzyszącego temu

uczucia wgniatania się od środka we własne ciało,

ani zliczyć, ile razy trzeba wygiąć kręgosłup).

zaraz przyjdą dziewczyny. przytulę je

i będę kłamać w żywe oczy, że suicydialny

znaczy tyle co przepełniony miłością

albo pełen ciepła.

łąka jest. bezśnieżna. lato wyroiło się we mnie,

w trumnach, na obszytych falbankami wersalkach.

moje łóżko ma kamienne szczyty.

leżę na nim i czuję się obsypywany.

niewidzialny grabarz macha łopatą.

ale to nie ziemia. co innego zakrywa,

przygniata. równie ciężkie.

chmur coraz więcej na mnie. chmur!