Kolejny włos przecinam na kilka, od dwóch poczynając.

Nożyce mi się myślą przez uderzony stolik z metalicznych wersów i słów.

Jako żem anioł upadły, wraz z wrześniem i wieżycami dwiema,

pocieszam umarłych z poświęconych ramek i tkanek

wrosłych w pył, kiedy mnie tam już nie ma, tylko stary film.

O zawiłościach miłości w strefie 51, przez czterdzieści i cztery

doby na przylądku Cape Canaveral, do tańca z Czerwoną,

potrzebującą łez książką na podróż, bo nigdy się bez nich

nie ruszam. W oczekiwaniu na autobus do piasków Łeby

i oszołomienia bałtyckiego z Marsem na czole i Gwiazdą żywą.

W pamięci, na... obojgu nogach? Zrywam jej fotosferę, bieliźniany hel

do nagości pierwotnego wodoru i włosów, które dzielę wersami.

Ram pam, tam tam, sięgam tam, gdzie nożyce ud skrzyżowanych.

Sam jestem asymetryczny przez ulice jedne dłuższe od drugich.

Po pierścieniu Saturna gnam przez zamarznięte tu morze komiczne, bo zakrzywione.

Z Tytana spoglądam na bramę i jej podjazd podniecający, śliczny, liryczny.