świat kurczy się dla nas jak skóra dromadera  

suszona w słońcu przez zielonookich Berberów.  

tęsknię za powietrzem, które miesza się 

ze śpiewem muezina, oblepiającym płuca ciepłem,  

wirującym jak derwisze. 

siedzimy tu nafaszerowani lękiem, 

a tam koty odstraszają skorpiony. 

pachnące słońcem daktyle wpadają słodko do ust. 

zachwycona prostotą patrzyłam wolności w oczy, 

a ty zamknąłeś mnie w domu, w którym gubię klucze.