aż gęsto od tej całej telepatii. istny pumptrack

między nami, pofałdowana przestrzeń, po której

skaczą świetlistsi endurnie. co i rusz łamią się

zdania, rączki, urywają myśli-linki.

dlatego chcę ci opowiedzieć bajkę o zamkniętej

na świat, niczym Korea Północna, wsi. o spłachetku

ziemi otoczonym strzeżonym betonem, chatach

przystrojonych kolczastymi druciskami.

kiszono się tam we własnym sosie. i grało, tańczyło

w każdym dziwaczne uczucie przynależności.

i zjawił się on. miał miejsce błąd dozoru, przez

źle pilnowany mur przeniknął albo został wrzucony

górą, Węgier. czy też Czech, mniejsza o to.

stary ochlaptus z alkoholową demencją, mózgiem

rozmiękczonym latami denaturatowania,

do tego – w łachmanach. lecz był sensacją,

istnym prezydentem, aniołem, Michaelem Jacksonem

w marynarce-liberii z epoletami.

obcym, a więc lepszym.

zrazu zobaczono w nim posłańca. skąd?

z samych Niebios? może. lub z Kalkuty, Wadowic,

Indiany. i odkrawano od niego uświęcone części,

darto znoszone ubranie na kawałeczki-relikwie.

widziano w nim wielką metaforę, bo był spoza

smolnej i dusznej wsi. każdy centymetr jego

postrzępionej kurtki, przesikanych spodni,

zaczął kosztować majątek.

przybysz bełkotał w sobie tylko znanym języku,

czasem igła w jego głowie natrafiła na właściwą

ścieżkę i rzucił coś o krajach, gdzie pospolite

niegdyś skody favorit są osobliwością i rarytasem.

czuł się taką skodovką.

zjedzono go szybciej, niż ktokolwiek mógł się

spodziewać. delektowali się, wieśniacy, tym, co

uznali za komunikant. przełykali z namaszczeniem.

...teraz przydałby się jakiś morał, co nie?

jeszcze lęgnie mi się w zwojach, jeszcze tworzy

przyszła treść. taka urocza, choć do wykrzyczenia.

wmyślę ją w ciebie, jak będzie gotowa.