pochichoczmy. opowiem historię biednego weneryka,

który za opłatą udostępnia krasnoludkom

pokryte szankrami ciało,

robi za żywą ścianę wspinaczkową.

postarajmy się nie pamiętać o grozach typu

instynkt samozachowawczy, co sprawia, że

nieraz czuję się jak zamknięte w klatce zwierzątko

albo jak człowiek, w którego podczas sumy wlazł

demon, kazał wyciągnąć z kieszeni noszoną od

czasów harcerstwa finkę, wbiec na ołtarz

i przyłożyć ją do szyi odprawiającego

nabożeństwo księdza, po czym opuścił

ciało opętanego (i co teraz? ocykasz się,

biedaku, w samym środku szamba-tornada,

nie chciałeś, nie ty zrobiłeś, nie wiesz, co jest

grane, a tu nagle rzucają się na ciebie

jakieś chłopy, obezwładniają).

że bywa się rozkraczonym jak przejechana żaba,

próbując złapać, spoić rozjeżdżające się wymiary.

oj tam, jest dobrze. wiesz, przyśniło mi się

słowo `wypoliczkowany`.

i nozdrza pełne krakersów. nie wiem, czyje.

pośmiejmy się z tego.