dzięki prozie Konwickiego poznałem słowa

minoderia, amikoszoneria.

a nauczę cię innego: krasnoludkołak.

taki mały, ale pełen drapieżności, z zębami

sięgającymi aż za pas.

zwierzątko, które w ciebie wpuszczam

(bez nieprzyzwoitych skojarzeń, proszę),

by rozgryzło obawy, wątpliwości

(kły w miękkie – i pruje w głąb, do oporu!).

niech zrywa z charkotem te płachty,

kłamliwe afisze obwieszczające mój spektaklik:

przepoczwarzenie się w wielomorda

(nie mam najmniejszej ochoty aż tak zgłupieć),

rzuca je, poszarpane zębiskami w drobny mak,

sobie pod łapy. niech depcze

.

...tu chciałem powiedzieć coś, nie da się ukryć,

metaforycznie, o szampanie z toksycznymi bąbelkami,

który szumowałby z ust i nozdrzy wszelakich

szambomózgów i naiwniąt skłonnych wierzyć w

fejkowe zaproszenia na rzekome monodramy,

ale szepnę tylko mały neologizm:

współżyświat.

zabawny, prawda?