Kruchy Pokój

Kochamy pokój, jak tlen, jak słońce,   

Troszczymy się o niego w  cnej powinności.  

Lecz świat ziemski, w pędzie i  gorączce,  

Odrzuca dar ten, w obłędnej bezcelności.

U Boga jest harmonia prawdziwa,   

Z pokojem absolutnym, wolnym od zmazy.  

Lecz władza ludzka, ambicja chciwa,   

Wolą dążenia kreśli krwawe obrazy.

Przynoszą niepokój, szept wojny w ciemności,  

Zamiast ciszy gwiazd, łoskot armatni.   

A my, kochając pokój, w swej żarliwości,  

Szukamy światła, wyjścia z  tej matni.

Może nadejdzie czas i opamiętanie  

Bóg da zwycięstwo buławą mocy  

I wtedy, w zgodzie, jak bratni hufiec stanie,  

Tworząc świat nowy, w boskiej pomocy.