Chciałam ubiec innych i z samego rana

Poszłam do stajenki, do małego Pana.

Było cicho wkoło, jak to rankiem bywa.

Podeszłam na palcach skruszona i tkliwa.

Wyciągnęłam rękę do Bożej Dzieciny,

A tam pusty żłóbek: Panie mój, jedyny!

Gdzieżeś się nam podział, co się z Tobą stało?

Ktoś ukradł w wigilię Dziecineczkę małą?

Może chciał przytulić, pokazać rodzinie?

I znów ją położy, i w sianko zawinie…

Tylko chwilę zajmie Dzieciątkiem wzruszenie.

Potem w zimnej szopie znów znajdzie schronienie.

Więc zamykam oczy, zanurzam się w ciszę,

Zanim gwar pasterki, śpiew kolęd usłyszę,

Zanim przyjdą dzieci pod szopkę do Pana,

Chcę Mu coś obiecać w wigilię od rana.

Będę tutaj czekać może i rok cały,

Aż się w moim sercu zrodzi Jezus mały.

Bo ten żłóbek pusty to nie sprawka ludzi,

Tylko mojej pychy, która z rana budzi.