Nie chowam urazy do tych którzy odeszli

czasami zbyt późno przynosząc spokój

w flakonach zostawiając kwiaty ku pamięci

i w sercu żal zakończonego etapu

czym była wspólna droga każdego z osobna

przeplatająca się czasem w barwne kokardki

wręcz wstęgi pamięci dziś na dnie szuflady

napotkane przypadkiem przy sobotnich porządkach

w głębokiej pamięci wersy ciepłych rozmów

o tym co będzie kiedy już znikniemy

i o dzisiaj przemiłym które przecież trwa

jeszcze dając namiastkę kompletnego szczęścia

nie chowam urazy że wciąż szukam cię w sobie

przecież geny porozumienia wciąz żyją

nie gdzie indziej tylko we mnie część ciebie

ujawnia się i oddycha wszystkim kim jestem