Codzienność widziana z perspektywy zapewne siedzącego w kuchni medytującego "ja": za oknem róże w słońcu, topniejące poranne mgieł leguminy, a gdzieś tam het! w wielkim świecie odwieczny chaos i ograna nudna płyta (cerata) kolejnych w tej przepychance pięciominutowych debiutów.

Co jest pewne? To, co zwyczajne. Dotyk. Załom dłoni, klucz w zardzewiałym zamku. Nowy poranek z jego pragnieniami. Kierat obowiązków symbolizowany przez przymus pośpiechu (dzień wpędzi nas) i konieczność wyjścia w drogę tuż po poranku.

Piękny refleksyjny wiersz malowany sekwencją jasnych pogodnych obrazów