Ostatnie pytanie: czy istnieje możliwość usunięcia wierszy?

Prawdę mówiąc, nie rozumiem do końca tej dyskusji. Jest tyle miejsca pod wierszem, że można na koniec umieścić ostateczną, poprawioną wersję. I to właśnie ma sens. Czytamy na portalu wiersze innych uczestników i śledzenie pracy nad wierszem to niezła przygoda, zakończona przyjemnym wrażeniem (jeśli ostateczna wersja jest rzeczywiście dużo lepsza od pierwotnej).
Zdarzyło mi się parę razy zaobserwować, że autor dość szybko zaakceptował poprawki innych uczestników i żałował, że nie może edytować. Aż w którymś momencie pojawił się następny komentarz, stwierdzający, że pierwsza wersja była najlepsza.
Oczywiście każdy autor czuje się w tym momencie tak, jakby zdradził samego siebie. Jeśli portal jest po to, abyśmy pracowali nad naszymi tekstami, to powinno zostać tak, jak jest. Chyba że chcemy się chwalić "doskonałymi" tekstami (a że dla wszystkich doskonałe być nie mogą, to wiadomo).
Poza tym taki brak edycji może wpływać motywująco, aby autor dał tekstowi dojrzeć "w ciszy własnego komputera", zanim go opublikuje. Kiedy się wraca do swojego tekstu po paru dniach, czyta się go z pewnym dystansem i ma się szansę samemu dojrzeć możliwości poprawek.
A z tym urąganiem to chyba przesada, wrzosowa befano. Aż tak źle na publixo nie jest. A literówkami itp. błędami w komentarzach nie ma co się przejmować, bo okienka są małe i trudno się pisze.

Możliwość edycji spowodowałaby, że komentarze pod utworem stałyby się bezużyteczne dla innych użytkowników. Po poprawieniu błędów straciłyby kontekst.
Edycja działa do momentu pojawienia się pierwszego komentarza, więc błędy zauważone w ostatniej chwili zwykle jest jeszcze szansa poprawić.

Przeczytałam ten bardzo długi, ale i interesujący tekst.
Ale co dalej? Nie wiem.
Wiem za to, że denerwują mnie niby-pozytywne komentarze, które wsadzają wszystkie utwory do jednego kotła,a potem wyciągają nagle z niego jakieś dzieło czy dziełko jako "jedno z nielicznych udanych na tym portalu" - z przytykiem do reszty. Przeważnie chodzi o dokopanie innym portalowiczom.
Denerwują mnie też kiczowate wiersze, malowane duszą, sercem i różnymi westchnieniami (tu przepraszam wytrawnych autorów, którzy przez przypadek użyli być może podobnego tytułu). Często żadne próby naprowadzenia kreatywności na dobrą drogę nie pomagają. Niepotrzebne jest szukanie synonimów czy oryginalnych metafor. Tym bardziej, że kicz ma to do siebie, że może się bardzo wielu czytelnikom podobać (mnie też czasem uwodzi), a przez to taki autor spoczywa na laurach i nie widzi potrzeby rozwoju. Pozostaje więc, zamiast konstruktywnego komentarza, cicha rezygnacja.