To dłużej już tak być nie może,  z tym trzeba by coś zrobić...

Byłem na pogrzebie pewnego budowlańca. Znałem tego człowieka. Równy chłop, prawie jak nowa poziomica. Cały czas, całe życie w swoim ciemnoniebieskim kombinezonie, który zmieniał czasem na piżamę. Skóra na rękach pomarszczona, wygarbowana cementem, wapnem, deszczem i słońcem, i paznokcie zrogowaciałe, prawie zabetonowane. Budował dom. Najpierw sam, później z rodziną, a na końcu z bankiem. Dom postawił wielki i murowany, i stoi on na mocnych fundamentach niczym bunkier.  Podwójne szyby w oknach, baterie słoneczne na dachu. Wybudował i spłacił do ostatniego pożyczonego gwoździa, do ostatniej  bankowej złotówki. No nie starczyło już na okulary, sztuczną szczękę, dzień wolnego w tygodniu i , dajmy na to, rower dla niego. Całkiem młodo w ziemię trafił. Prawie pod pięćdziesiątkę. W domu zamieszkała rodzina, nie ta co mu pomagała, rzecz jasna.

Msza uroczysta. Pełno ludzi w kościele i kobiet z torebkami. Ksiądz chodzi z kadzidłem wokół  skromnej trumny z jeszcze skromniejszym bukiecikiem kaczeńców, bzu i polnych stokrotek w ozdobnym pergaminie, jakby ktoś odwinął go z jego ostatniego śniadania. Organista wywija na organach  pieśni z ceremonii pogrzebowej. Ksiądz staje w końcu przed mikrofonem i zaczyna czytać Ewangelię od słów:

(...)  w domu Ojca Mego jest mieszkań wiele.

Myślałem, że odgryzę kawał ławki, zaraz. Później byłem na jeszcze innych pogrzebach i ze zdziwieniem odkryłem, że na trumnie może być nawet jakiś inny bukiecik, a  zawsze ksiądz i tak czyta ten sam  fragment.  No nie rozumiem, przecież mój przyjaciel, jak i inni,  i tak tego nie słyszy, więc czemu nie czytać  tego tekstu np.  przy pierwszej Komunii św. lub przed ślubem ? No tak, tylko co  byłoby wtedy z bankami?

?