i znów to poczucie nieistotności

dysocjuje skondensowane ambicją myśli

na pustkę dzieła rąk zapchanych bzdurą

i zapatrzenie w ten kolor nieba

i całą tę mgłę ostrych osądów o reszcie

nie warto i wiem że nie warto a jednak

przejęcie informacją zza kulis słów

przerasta realną reakcję na bodziec

i zapiera chęci gdzieś w zarodku sensu

i zapiera oddech gdzieś pomiędzy słowem a myślą

nie powiesz mi lustro że szkoda

nie pukniesz w czoło nie machniesz ręką

myśl zradza zbyt wiele skojarzeń

i płyną bez oporów i płyną przez świadomość

2009.05.14