dawniej 

widniały tu pałace 

przepiękne marmury 

domy zdobione złotem 

choć proste 

na tle horyzontu  

rysy świata ostre 

jednak niedawno 

wystrzał salw armatnich 

ze snu wybudził Strażnika Czasu 

czy to koniec świata? 

czy to Boga gniew 

wybudził Go od razu? 

wojna żywiołów 

rozpętała się nagle 

ich siła 

- raz bronią a raz tarczą 

woda  

ogień 

powietrze  

ziemia 

na placu świata walczą 

już Armagedon uśmiecha się z boku 

Apokalipsa po drugiej stronie 

już się za ręce trzymają w myślach 

chcą władzę sprawować w podwójnej koronie 

pożary 

powodzie 

wichury  

trzęsienia 

nadprzyrodzone siły wszechświata 

popatrzmy jak powstaje dzieło zniszczenia! 

dzieło zniszczenia! 

subiektywizm katastrofy! 

nie gińmy! 

obróćmy pryzmat o sto osiemdziesiąt stopni 

i ujrzyjmy obraz świata nowy!