Spójrz, zima na szybach znów srebrzy witraże.

I słyszysz? pod oknem znów skrzypi jej krok

i dmucha, leciutko różowiąc nam twarze.

Unosi, kołysze puch w górę i w bok.

Rozściela go miękko i gładko przed nami,

aż kusi, by skalać iskrzącą się gładź,

biegniemy przed siebie i puch, aniołami

ze śmiechem kalamy raz ty i raz ja.

Dla zmysłów się uczta zmysłowa zaczyna,

dotyków, zapachów, widziadeł i ech.

Powietrze wiruje w wyblakłych muślinach

i łapiesz je w usta i wydech, i wdech.

I z każdym oddechem powracasz do wspomnień,

już dłonie zmarznięte wyciągasz nad piec,

już widzisz ich. Śmiejesz się do nich i do mnie.

I czujesz znów zapach żywicy i świec.