chwila zamknięta w kropli deszczu

potrafiącej z taką łatwością i precyzją imitować łzę

lśni tysiącem niewykorzystanych możliwości

jak zagubiona nuta w jesiennym adagio

wybrzmiewa smutnym wspomnieniem tęczy

srebrząc się na witrażu okiennych szyb

niczym okruch rozbitego zwierciadła

w którym zamarzła moja dusza