XLVI

Gra weszła w fazę ognia. Ktoś

Stratę tak przeżywa, że aż pobladł,

Porwał karty i zawrzasnął; gość

Jakiś, oczom swym nie dowierzając,

Głowę zwiesił jak ów zając

W śmiertelnym już potrzasku.

Niektórzy przy szczęśliwej talii

Kielichy szumnie napełniali

I nimi się trącali. Sam Bobek - bankier

Trwał niemy jak ten pień. Na bakier całkiem

Zjechał ten jego halsztuk, i po łysinie

Zimny pot mu ściekał. Już przegrał miłość,

Lecz nadal słyszał; *twoja!*, *moja!*

I wprost się wściekał. Na jedną kartę

Postawił stary dom i wszystko, co w nim było.