Wiesz co, Słoneczko, w tym wierszu zobaczyłam siebie i moją mocno afektowaną Mamę lub nie mniej impulsywnego Tatę ;) Podobno wszystko robili z myślą o mnie, albo dla mnie widząc niebiesko-niewinne spojrzenie małej Engelchen z żółtym kartonikiem biletu w anorektycznej łapce ówczesnej niejadki.
Dorosłam, dojrzałam, "przejrzałam", lecz przez cały czas stale "coś ktoś specjalnie dla mnie robi", na moją usilną prośbę, bo nigdy we własnej sprawie...

Wzruszyłam się :O

W tej krótkiej formie wyraziłaś kawał prawdy o życiu, o ważnościach i wartościach.

Niezwykle sugestywna i wzruszająca scena.

Befano na pewno każdy rodzic popełnia błędy, ale dla każdego dziecko jest /powinno być/ priorytetem, nadaje sens życiu i wnosi do życia obowiązki, a dzięki nim - ład :-)

dziękuję Gruszko za ten komentarz:-)

Alfie, cieszę się, że tak to odebrałeś, pozdrawiam serdecznie:-)

dziękuję Auroro za Twoje słowa, zawsze subtelne i trafne:-)

Wsiadłem, pojechałem, chwilę z Tobą pobyłem, nie wyskoczyłem. Dzięki

Wagony 2. klasy w pociągu jadącym dokądś, nie wiadomo, dokąd, w jakąś nieodgadnioną przyszłość - to metafora oferty dla tzw. większości z nas. Co nas trzyma w takim miejscu?

Nasze dzieci?

Rzadki, bezcenny /nie tylko w liryce kobiecej/ dar kondensacji słowa, obrazu - i przekazu