*tremo*

zrzucam siebie ubranie

jak starą skórę

widzę

ociężałość smutek ospałość

przeciągam się

oglądam to czego się pozbyłam

leży tuż obok

zanim stopnieją wsiąkną i znikną

poprzednie relacje wzorce zachowania

przeglądam się w lustrze

nie jesteśmy nigdy gotowi

dać sobie to czego potrzebujemy

ani tego w co wierzymy

nawet tego na co zasługujemy

widzę wyłącznie to

czego mi brakuje – siebie

odbijają się w smutnych oczach

w zwierciadle moje potrzeby