"Lekkodusznie" (patrz tytuł) to neologizm od rzeczownika "lekkoduch". Lekkodusznie - czyli luzacko, bez napinki, nie oglądając się na konsekwencje, na jakieś obowiązki, mimo że

powinnam być rozsądna
ale powinności
to niechciane słowo

(vide początek i ciąg dalszy)

Rozziew między "wiem, że powinnam" a

"wolę winną czerwień" i podobnie jak "nieostrożne tęcze na obrzeżach liści" wolę zdążyć się wypieścić ozonem powietrzem zachłannie pochopnie (patrz clou lirycznego wyznania), niż brać na siebie jakąś niechcianą odpowiedzialność

ten dysonans między "wiem, że...", ale "mimo to chcę" to to, co charakterystyczne dla kobiecej psyche: wiem, ale co z tego, skoro i tak zrobię po swojemu,

Lekkoduszność to nie czyny a tylko puste słowa rzucane na porywistym wietrze; nie da się na tym zbudować nic solidnego; taka kobieta-lekkoduch jest dobra jedynie co najwyżej na kilka-kilkanaście góra numerków, a potem

adios

Życie jest jednorazowego użycia. Jeżeli będziesz działać zachłannie i pochopnie, wiele razy złamiesz sobie i innym serce /i kark/ - jeżeli z kolei będziesz racjonalna i uporządkowana, nigdy nie poznasz siły żadnego z żywiołów zwanych namiętnością.

Każdy z tych wyborów obarczony jest słodkogorzkim rachunkiem do zapłacenia - i to nie tylko z twojej własnej kieszeni